Provinciale reeksen
-
Justhomuch
- Posts: 3207
- Joined: Sun Mar 31, 2019 2:45 pm
Provinciale reeksen
Wij komen áltijd terug!
Re: Provinciale reeksen
Zou dit ook graag lezen!Justhomuch wrote: ↑Sun Feb 16, 2020 11:58 amhttps://m.gva.be/cnt/dmf20200214_048492 ... den-gewist
Iemand die een abbo op gva heeft?
-
Foxterriër
Re: Provinciale reeksen
Uit GVA dank zij Saki:
DEGEM / MORTSEL / BORSBEEK - Borsbeek Sport houdt, zoals u vorige week in uw krant kon lezen, na dit seizoen op te abestaan. Problemen met de sponsoring en het gemeentebestuur liggen aan de basis van die even trieste als drastische beslissing. En zo valt opnieuw het doek over een voetbalploeg met een rijk verleden in de Antwerpse zuidrand. Net zoals dat bijna twintig jaar geleden met Oude God Sport in Mortsel en iets recenter, in 2016, met Belgica Edegem Sport gebeurde.
Een korte geschiedenisles voor de jonge voetbalfan voor wie Beerschot altijd al een fusieclub is geweest en die niet weet dat er vroeger om en bij de zestigduizend toeschouwers een plekje konden vinden in het Bosuilstadion van Antwerp.
Terwijl in 1915 Fritzen Tommy elkaar onder schot houden in de loopgraven aan de IJzer, wordt in Mortsel Oude God Sport geboren. De voetbalclub, genoemd naar de gelijknamige wijk, krijgt het stamnummer 68 en zal tussen WO I en WO II hoogdagen beleven. Ze speelt zestien seizoenen in eerste klasse – het is alleen spijtig dat er in die tijd nog een hogere ‘ere-afdeling’ bestaat. Maar toch, tweede klasse: dat is waar nu Lokeren, Beerschot en Oud-Heverlee Leuven vertoeven. Niet zo slecht, dus. Na WO II, die Mortsel na het verwoestende geallieerde bombardement in april 1943 allerminst ongehavend doorkomt, geraakt ook de lokale club in verval. In 1950 is Oude God Sport al weggezakt tot in de provinciale reeksen.
En daar blijft het ook, tot midden jaren tachtig een gouden lichting opstaat die grotendeels uit doorgegroeide jeugdspelers bestaat. De club promoveert in drie seizoenen van derde provinciale naar vierde klasse, en staat zo voor het eerst sinds mensenheugenis opnieuw onder de mensen. Wie tijdens die laatste ‘glorieperiode’ een belangrijke rol speelt, is Patrick Brison. De nu 52-jarige ex-voetballer – al traint hij nog wel een ploegje bij het Kontichse VDP in het recreatieve voetbalverbond – was bijna z’n hele carrière in rood-witte loondienst. Wanneer uw krant hem opbelt en vraagt of hij zin heeft om het over Oude God te hebben, vraagt z’n echtgenote op de achtergrond zelfs even of we hem niet voor gek houden. De club is tenslotte al bijna twintig jaar dood, maar de verhalen blijven leven.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Patrick Brison was jarenlang een vaste waarde in de Mortselse defensie. FOTO: JVDP
Geld en goede bedoelingen
“Als jonge kerel reed ik zondags al met m’n fietsje naar het stadion van Oude God om naar de match te gaan kijken”, vertelt Patrick, terwijl hij van z’n cola nipt in Bar Eduard in Hove. “Na de jeugdreeksen te hebben doorlopen, ben ik toen de club nog in derde provinciale speelde bij de eerste ploeg gehaald. Net als veel andere lokale spelers trouwens. We zijn toen drie seizoenen na elkaar kampioen geworden en zo terug naar vierde klasse gepromoveerd. Al is die laatste promotie misschien wel het begin van het einde geweest.”
Oude God slaat nochtans geen mal figuur en overleeft het eerste jaar terug in de nationale reeksen. Het seizoen daarna geraakt de Mortselse trein helemaal op dreef en trekt Patrick met z’n ploegmakkers naar het Rivierenhof, waar ze op de laatste speeldag voor de titel gaan spelen op het veld van Tubantia Borgerhout. Maar het mag niet zijn: Oude God verliest en ziet Lyra zich ergens ten velde tot kampioen 1989-1990 kronen.
“De jaren nadien heeft de club, onder impuls van een voorzitter met geld en goede bedoelingen, te veel uitgegeven aan spelers die nooit die promotie naar derde klasse hebben kunnen forceren”, vertelt Patrick. “Er werd altijd gezegd dat wanneer Oude God zou promoveren, zowat de hele Statielei (de centrale winkelas van Mortsel, red.) zou beginnen sponsoren.”
Maar het kampioenschap bleef uit, de lokale middenstand hield de knip op de portemonnee en toen de voorzitter besloot de geldkraan dicht te draaien en een deel van z’n geld terugvroeg, werd de weg richting kapblok ingezet. “De club heeft te lang boven haar stand geleefd en te lang geïnvesteerd in iets wat nooit gelukt is.”
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Een ploegfoto uit vervlogen tijden, met Patrick Brison als zesde van links (staand). FOTO: RR
Feest in Den Breughel
En toch, aan fans ontbrak het nooit. Toeschouwersaantallen zoals de ‘grote drie’ uit het Antwerpse voetbal kwamen er nooit daar in het kleine, gezellige stadionnetje op de Mechelsesteenweg, maar Oude God kon rekenen op een vaste aanhang, een vier-, vijfhonderd supporters sterk. “Er was een kleine harde kern die het de tegenstander met sjaals, vlaggen en vuil woorden vaak niet makkelijk maakte”, herinnert Patrick zich. “Oude God was een echte familieclub, en de feestjes na de wedstrijd – vooral in café Den Breughel op het Gemeenteplein – waren vaak memorabel. In die tijd werden we op straat zelfs herkend en aangesproken door supporters. Mortsel leefde echt mee met de club.”
Maar aan alles komt een einde. Wanneer het stamnummer 68 eind jaren negentig al enkele jaren in slechte papieren zit, besluit het stadsbestuur het stadion te sluiten. De club heeft schulden en de schatkist staat al enkele jaren leeg stof te vergaren. Als ook blijkt dat er geen verzekering burgerlijke aansprakelijkheid is afgesloten – en de stad Mortsel als eigenaar van het stadion dus zou moeten opdraaien bij eventuele ongevallen – is de maat vol. De paar overgebleven bestuursleden – “de voorzitter was een vader van een speler”, schetst Patrick de schrijnende situatie – bellen nog wel in alle rapte naar het lokale verzekeringskantoor en de stad laat de club weer in het stadion toe. Maar twee jaar later barst de bom écht.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Het stadion van Oude God loopt begin jaren negentig vol voor de komst van FC Tielen met voormalig goalgetter van KV Mechelen Piet Den Boer in de rangen. FOTO: RR
Een misnoegd jeugdbestuur, dat niet akkoord is met het feit dat het weinige geld dat de club nog heeft, gebruikt wordt voor de eerste ploeg, besluit zich in 2001 af te scheuren en een nieuwe club op te richten. VC Mortsel OG – waarbij dat laatste voor Oude God staat – begint in vierde provinciale en komt daar meteen oog in oog te staan met de dan 86 jaar oude moederclub. Ze delen zelfs het stadion en vechten bitsige derby’s uit. Patrick, op het eerste gezicht de rust zelve, denkt er geagiteerd aan terug. “Die afscheuring heeft het definitieve einde ingeluid”, vertelt hij. “Ik ben na het faillissement van Oude God ook nooit naar VC Mortsel gaan kijken. Mijn club is toen gestorven, en dat knaagt.”
Na twee seizoenen een reeks te hebben gedeeld, is de schuldenberg te groot geworden en gaat het licht definitief uit bij Oude God Sport. Het dan nog piepjonge VC Mortsel wordt, bij gebrek aan tegenstand, de ploeg van ’t stad.
Leuk weetje over een donkere periode: de nu (wereld)beroemde acteur Matthias Schoenaerts trapt tijdens die laatste seizoenen van Oude God vaak een balletje mee met rood-wit.
Eddy Janssen (56) was de voortrekker van die revolutie aan de Mechelsesteenweg. Als toenmalig jeugdvoorzitter zette hij de afsplitsing in gang. Sindsdien is Eddy medevoorzitter van VC Mortsel. De nazaten van het stamnummer 68 spelen momenteel in tweede provinciale en doen het daar verrassend goed. Al is de binding met de stad en de supporters zoek geraakt. Vijf jaar geleden werd de club door het stadsbestuur ‘verbannen’ naar nieuwe velden langs de Krijgsbaan, op een boogscheut van de luchthaven en ver weg van het Mortselse centrum. Een stadion is er niet en bij slecht weer staan de enkele tientallen toeschouwers die toch nog de moeite doen om te komen in regen en wind.
“Het knaagt ook nog steeds bij die oude garde supporters”, vertelt Eddy. “Wij hebben tenslotte Oude God Sport ‘vermoord’. Ook al was dat gewoon omdat we meer transparantie binnen de club wilden. Dat we nu ergens in the middle of nowhere spelen, doet daar ook geen goed aan. Vroeger wandelde je van een van de kroegen op het Gemeenteplein in enkele minuten naar het stadion. Waar we nu zitten, zijn geen cafés en de weg naar het veld is niet bepaald gezellig. Mensen moeten de auto nemen, kunnen daardoor minder verteren in de kantine, gaan vroeger naar huis… We zijn vragende partij om toch tenminste een afdak te laten zetten, maar op veel medewerking van het stadsbestuur hoeven we niet te rekenen. En aangezien we zelf geen eigenaar van de gronden zijn, stopt daar dan het verhaal. Dat maakt dat we momenteel wel zo goed als aan ons plafond zitten.”
Sportief gaat het VC Mortsel dan weer wel voor de wind. De club staat tweede in tweede provinciale, heeft nog een b-ploeg in vierde provinciale en een c-ploeg het recreatieve voetbal, en om en bij de driehonderd jeugdspelertjes dragen fier het truitje van rood en wit, want ook aan de kleuren is VC Mortsel OG trouw gebleven. Zo waart de geest van het oude Oude God toch nog een beetje rond in Mortsel, al is er nog maar weinig dat aan de vroegere club herinnert. Waar vroeger het stadion was, staat nu een school met wat groen. Een gedenkbordje zou de vroegere status van de club niet misstaan.
Belgica Edegem
Terug naar het jaar 2000. Terwijl in Mortsel het einde van de club met rasse schreden nadert, floreert het voetbal ietsje verderop wél. Belgica Edegem Sport, onder impuls van toenmalig burgemeester Leo Tindemans in 1967 ontstaan uit de fusie van KFC Belgica Edegem en KVV Edegem Sport, speelt onder een brandende zon de finale voor promotie naar vierde klasse tegen Berchem Sport. Enkele duizenden (vooral Berchem)supporters zien de Edegemnaren strijdend ten onder gaan. Een seizoen later proberen ze het – tevergeefs – nog eens, deze keer in een opnieuw druk bijgewoonde finale tegen Rupel Boom. De zwart-witten zouden sinds de jaren negentig nagenoeg continu op het hoogste provinciale niveau spelen.
Niets dat toen deed vermoeden dat de club, die – jonge lezer, hou u vast aan de takken van de bomen – begin jaren dertig zelfs op het hoogste niveau speelde, een vijftiental jaren later compleet kopje-onder zou gaan. Zoals zo vaak liggen financiële problemen aan de basis van die gitzwarte laatste bladzijde in het rijkgevulde Belgicaboek. De schuldenlast – volgens de berichtgeving toen om en bij de 100.000 euro – en het feit dat er al een hele poos geen boekhouding wordt bijgehouden, nopen de lokale politiek ertoe het stadion in juli 2016 te sluiten en op zoek te gaan naar een nieuwe bespeler voor het Vic Coveliersstadion. Belgica Edegem Sport begint niet aan het seizoen 2016-2017 en gaat in vereffening. De ‘oude dame’, die in 2004 op de Bosuil nog een goaltje meepikt – maar er wel vijf binnenkrijgt – in de vijfde ronde van de Beker van België, is niet meer.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Belgica Edegem in 2009 aan bal tegen VC Herentals. FOTO: SANDER GENNOTTE
Door een vuur
Wim De Vries (49) is wat men een ‘clubman’ noemt. Hij is z’n hele carrière – van 1979 tot 2016 – verbonden geweest aan Belgica Edegem en was, na een bestaan als verdienstelijk verdediger, de laatste coach van de club. “Bij Belgica hing iedereen aan elkaar”, vertelt Wim. “De ploeg bestond meestal ook uit jongens uit de eigen jeugd en de buurt. Wij gingen voor elkaar door het vuur, dát was de kracht van Edegem. Tegenwoordig zijn spelers vaak passanten, die van de ene naar de andere club trekken. Dat was in het Vic Coverliersstadion niet het geval.”
Net als Oude God, kon Belgica Edegem op een aardige aanhang rekenen. “Toch zo’n vierhonderd man”, herinnert Wim zich. “En bij topwedstrijden kon dat aantal flink oplopen. De tijden waren ook anders: het internet was er net, de wereld was nog niet zo ‘verbonden’. Wou je ontspanning? Dan zocht je dat in de buurt. Bij de voetbalclub, bijvoorbeeld. Dat maakte dat je op straat wel eens werd aangesproken door supporters, soms ook na een slechte match: Seg, wa was da van ’t weekend?”
Aan het einde van de club wil Wim niet te veel woorden vuilmaken. “Wat er toen achter de schermen is gebeurd, daar weet ik niets van”, zegt hij. “Wij focusten ons op het sportieve. Het is ontzettend jammer dat zo’n mooie club zo’n triest einde heeft gekend. Maar dat is een afgesloten hoofdstuk, al zullen de herinneringen nooit vervagen.”
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Voormalig Belgica Edegemspeler Wim De Vries. FOTO: JVDP
Liefde en vriendschap
Hoewel de zwart-witten ondertussen al enkele seizoenen van de tabellen zijn geschrapt, is de club nog niet vergeten. Meer zelfs: ze maakt volgend seizoen – als alles volgens plan verloopt – een comeback. Voormalig jeugdspeler Thibaut De Ridder (19) wil onder een nieuw stamnummer maar in dezelfde kleuren Belgica Edegem in vierde provinciale laten herrijzen.
“We geven het project zo’n 70% kans om te slagen”, zegt Thibaut. “In april moet alles rond zijn en moeten we onze aanvraag bij de voetbalbond indienen. We merken dat veel vroegere supporters en sponsors het idee genegen zijn. Om het eerste seizoen een eerste ploeg en één of twee jeugdploegen op gang te trekken, hebben we om en bij de 10.000 euro nodig. Dat bedrag lijken we met de hulp van de lokale middenstand bij elkaar te krijgen. Ondertussen krijgen we al mailtjes van vroegere vrijwilligers die graag opnieuw komen helpen.”
Thibaut wil de geest van het oude Belgica Edegem weer tot leven wekken, maar dan zonder die zware financiële verplichtingen. “Er hebben al zestien spelers aangegeven dat ze volgend seizoen bij de nieuwe club willen voetballen, en dat zijn bijna allemaal jongens die uit de vroegere jeugdwerking komen. We gaan geen loon of bonussen uitbetalen. We doen het voor de vriendschap en de liefde voor Belgica Edegem.”
DEGEM / MORTSEL / BORSBEEK - Borsbeek Sport houdt, zoals u vorige week in uw krant kon lezen, na dit seizoen op te abestaan. Problemen met de sponsoring en het gemeentebestuur liggen aan de basis van die even trieste als drastische beslissing. En zo valt opnieuw het doek over een voetbalploeg met een rijk verleden in de Antwerpse zuidrand. Net zoals dat bijna twintig jaar geleden met Oude God Sport in Mortsel en iets recenter, in 2016, met Belgica Edegem Sport gebeurde.
Een korte geschiedenisles voor de jonge voetbalfan voor wie Beerschot altijd al een fusieclub is geweest en die niet weet dat er vroeger om en bij de zestigduizend toeschouwers een plekje konden vinden in het Bosuilstadion van Antwerp.
Terwijl in 1915 Fritzen Tommy elkaar onder schot houden in de loopgraven aan de IJzer, wordt in Mortsel Oude God Sport geboren. De voetbalclub, genoemd naar de gelijknamige wijk, krijgt het stamnummer 68 en zal tussen WO I en WO II hoogdagen beleven. Ze speelt zestien seizoenen in eerste klasse – het is alleen spijtig dat er in die tijd nog een hogere ‘ere-afdeling’ bestaat. Maar toch, tweede klasse: dat is waar nu Lokeren, Beerschot en Oud-Heverlee Leuven vertoeven. Niet zo slecht, dus. Na WO II, die Mortsel na het verwoestende geallieerde bombardement in april 1943 allerminst ongehavend doorkomt, geraakt ook de lokale club in verval. In 1950 is Oude God Sport al weggezakt tot in de provinciale reeksen.
En daar blijft het ook, tot midden jaren tachtig een gouden lichting opstaat die grotendeels uit doorgegroeide jeugdspelers bestaat. De club promoveert in drie seizoenen van derde provinciale naar vierde klasse, en staat zo voor het eerst sinds mensenheugenis opnieuw onder de mensen. Wie tijdens die laatste ‘glorieperiode’ een belangrijke rol speelt, is Patrick Brison. De nu 52-jarige ex-voetballer – al traint hij nog wel een ploegje bij het Kontichse VDP in het recreatieve voetbalverbond – was bijna z’n hele carrière in rood-witte loondienst. Wanneer uw krant hem opbelt en vraagt of hij zin heeft om het over Oude God te hebben, vraagt z’n echtgenote op de achtergrond zelfs even of we hem niet voor gek houden. De club is tenslotte al bijna twintig jaar dood, maar de verhalen blijven leven.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Patrick Brison was jarenlang een vaste waarde in de Mortselse defensie. FOTO: JVDP
Geld en goede bedoelingen
“Als jonge kerel reed ik zondags al met m’n fietsje naar het stadion van Oude God om naar de match te gaan kijken”, vertelt Patrick, terwijl hij van z’n cola nipt in Bar Eduard in Hove. “Na de jeugdreeksen te hebben doorlopen, ben ik toen de club nog in derde provinciale speelde bij de eerste ploeg gehaald. Net als veel andere lokale spelers trouwens. We zijn toen drie seizoenen na elkaar kampioen geworden en zo terug naar vierde klasse gepromoveerd. Al is die laatste promotie misschien wel het begin van het einde geweest.”
Oude God slaat nochtans geen mal figuur en overleeft het eerste jaar terug in de nationale reeksen. Het seizoen daarna geraakt de Mortselse trein helemaal op dreef en trekt Patrick met z’n ploegmakkers naar het Rivierenhof, waar ze op de laatste speeldag voor de titel gaan spelen op het veld van Tubantia Borgerhout. Maar het mag niet zijn: Oude God verliest en ziet Lyra zich ergens ten velde tot kampioen 1989-1990 kronen.
“De jaren nadien heeft de club, onder impuls van een voorzitter met geld en goede bedoelingen, te veel uitgegeven aan spelers die nooit die promotie naar derde klasse hebben kunnen forceren”, vertelt Patrick. “Er werd altijd gezegd dat wanneer Oude God zou promoveren, zowat de hele Statielei (de centrale winkelas van Mortsel, red.) zou beginnen sponsoren.”
Maar het kampioenschap bleef uit, de lokale middenstand hield de knip op de portemonnee en toen de voorzitter besloot de geldkraan dicht te draaien en een deel van z’n geld terugvroeg, werd de weg richting kapblok ingezet. “De club heeft te lang boven haar stand geleefd en te lang geïnvesteerd in iets wat nooit gelukt is.”
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Een ploegfoto uit vervlogen tijden, met Patrick Brison als zesde van links (staand). FOTO: RR
Feest in Den Breughel
En toch, aan fans ontbrak het nooit. Toeschouwersaantallen zoals de ‘grote drie’ uit het Antwerpse voetbal kwamen er nooit daar in het kleine, gezellige stadionnetje op de Mechelsesteenweg, maar Oude God kon rekenen op een vaste aanhang, een vier-, vijfhonderd supporters sterk. “Er was een kleine harde kern die het de tegenstander met sjaals, vlaggen en vuil woorden vaak niet makkelijk maakte”, herinnert Patrick zich. “Oude God was een echte familieclub, en de feestjes na de wedstrijd – vooral in café Den Breughel op het Gemeenteplein – waren vaak memorabel. In die tijd werden we op straat zelfs herkend en aangesproken door supporters. Mortsel leefde echt mee met de club.”
Maar aan alles komt een einde. Wanneer het stamnummer 68 eind jaren negentig al enkele jaren in slechte papieren zit, besluit het stadsbestuur het stadion te sluiten. De club heeft schulden en de schatkist staat al enkele jaren leeg stof te vergaren. Als ook blijkt dat er geen verzekering burgerlijke aansprakelijkheid is afgesloten – en de stad Mortsel als eigenaar van het stadion dus zou moeten opdraaien bij eventuele ongevallen – is de maat vol. De paar overgebleven bestuursleden – “de voorzitter was een vader van een speler”, schetst Patrick de schrijnende situatie – bellen nog wel in alle rapte naar het lokale verzekeringskantoor en de stad laat de club weer in het stadion toe. Maar twee jaar later barst de bom écht.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Het stadion van Oude God loopt begin jaren negentig vol voor de komst van FC Tielen met voormalig goalgetter van KV Mechelen Piet Den Boer in de rangen. FOTO: RR
Een misnoegd jeugdbestuur, dat niet akkoord is met het feit dat het weinige geld dat de club nog heeft, gebruikt wordt voor de eerste ploeg, besluit zich in 2001 af te scheuren en een nieuwe club op te richten. VC Mortsel OG – waarbij dat laatste voor Oude God staat – begint in vierde provinciale en komt daar meteen oog in oog te staan met de dan 86 jaar oude moederclub. Ze delen zelfs het stadion en vechten bitsige derby’s uit. Patrick, op het eerste gezicht de rust zelve, denkt er geagiteerd aan terug. “Die afscheuring heeft het definitieve einde ingeluid”, vertelt hij. “Ik ben na het faillissement van Oude God ook nooit naar VC Mortsel gaan kijken. Mijn club is toen gestorven, en dat knaagt.”
Na twee seizoenen een reeks te hebben gedeeld, is de schuldenberg te groot geworden en gaat het licht definitief uit bij Oude God Sport. Het dan nog piepjonge VC Mortsel wordt, bij gebrek aan tegenstand, de ploeg van ’t stad.
Leuk weetje over een donkere periode: de nu (wereld)beroemde acteur Matthias Schoenaerts trapt tijdens die laatste seizoenen van Oude God vaak een balletje mee met rood-wit.
Eddy Janssen (56) was de voortrekker van die revolutie aan de Mechelsesteenweg. Als toenmalig jeugdvoorzitter zette hij de afsplitsing in gang. Sindsdien is Eddy medevoorzitter van VC Mortsel. De nazaten van het stamnummer 68 spelen momenteel in tweede provinciale en doen het daar verrassend goed. Al is de binding met de stad en de supporters zoek geraakt. Vijf jaar geleden werd de club door het stadsbestuur ‘verbannen’ naar nieuwe velden langs de Krijgsbaan, op een boogscheut van de luchthaven en ver weg van het Mortselse centrum. Een stadion is er niet en bij slecht weer staan de enkele tientallen toeschouwers die toch nog de moeite doen om te komen in regen en wind.
“Het knaagt ook nog steeds bij die oude garde supporters”, vertelt Eddy. “Wij hebben tenslotte Oude God Sport ‘vermoord’. Ook al was dat gewoon omdat we meer transparantie binnen de club wilden. Dat we nu ergens in the middle of nowhere spelen, doet daar ook geen goed aan. Vroeger wandelde je van een van de kroegen op het Gemeenteplein in enkele minuten naar het stadion. Waar we nu zitten, zijn geen cafés en de weg naar het veld is niet bepaald gezellig. Mensen moeten de auto nemen, kunnen daardoor minder verteren in de kantine, gaan vroeger naar huis… We zijn vragende partij om toch tenminste een afdak te laten zetten, maar op veel medewerking van het stadsbestuur hoeven we niet te rekenen. En aangezien we zelf geen eigenaar van de gronden zijn, stopt daar dan het verhaal. Dat maakt dat we momenteel wel zo goed als aan ons plafond zitten.”
Sportief gaat het VC Mortsel dan weer wel voor de wind. De club staat tweede in tweede provinciale, heeft nog een b-ploeg in vierde provinciale en een c-ploeg het recreatieve voetbal, en om en bij de driehonderd jeugdspelertjes dragen fier het truitje van rood en wit, want ook aan de kleuren is VC Mortsel OG trouw gebleven. Zo waart de geest van het oude Oude God toch nog een beetje rond in Mortsel, al is er nog maar weinig dat aan de vroegere club herinnert. Waar vroeger het stadion was, staat nu een school met wat groen. Een gedenkbordje zou de vroegere status van de club niet misstaan.
Belgica Edegem
Terug naar het jaar 2000. Terwijl in Mortsel het einde van de club met rasse schreden nadert, floreert het voetbal ietsje verderop wél. Belgica Edegem Sport, onder impuls van toenmalig burgemeester Leo Tindemans in 1967 ontstaan uit de fusie van KFC Belgica Edegem en KVV Edegem Sport, speelt onder een brandende zon de finale voor promotie naar vierde klasse tegen Berchem Sport. Enkele duizenden (vooral Berchem)supporters zien de Edegemnaren strijdend ten onder gaan. Een seizoen later proberen ze het – tevergeefs – nog eens, deze keer in een opnieuw druk bijgewoonde finale tegen Rupel Boom. De zwart-witten zouden sinds de jaren negentig nagenoeg continu op het hoogste provinciale niveau spelen.
Niets dat toen deed vermoeden dat de club, die – jonge lezer, hou u vast aan de takken van de bomen – begin jaren dertig zelfs op het hoogste niveau speelde, een vijftiental jaren later compleet kopje-onder zou gaan. Zoals zo vaak liggen financiële problemen aan de basis van die gitzwarte laatste bladzijde in het rijkgevulde Belgicaboek. De schuldenlast – volgens de berichtgeving toen om en bij de 100.000 euro – en het feit dat er al een hele poos geen boekhouding wordt bijgehouden, nopen de lokale politiek ertoe het stadion in juli 2016 te sluiten en op zoek te gaan naar een nieuwe bespeler voor het Vic Coveliersstadion. Belgica Edegem Sport begint niet aan het seizoen 2016-2017 en gaat in vereffening. De ‘oude dame’, die in 2004 op de Bosuil nog een goaltje meepikt – maar er wel vijf binnenkrijgt – in de vijfde ronde van de Beker van België, is niet meer.
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Belgica Edegem in 2009 aan bal tegen VC Herentals. FOTO: SANDER GENNOTTE
Door een vuur
Wim De Vries (49) is wat men een ‘clubman’ noemt. Hij is z’n hele carrière – van 1979 tot 2016 – verbonden geweest aan Belgica Edegem en was, na een bestaan als verdienstelijk verdediger, de laatste coach van de club. “Bij Belgica hing iedereen aan elkaar”, vertelt Wim. “De ploeg bestond meestal ook uit jongens uit de eigen jeugd en de buurt. Wij gingen voor elkaar door het vuur, dát was de kracht van Edegem. Tegenwoordig zijn spelers vaak passanten, die van de ene naar de andere club trekken. Dat was in het Vic Coverliersstadion niet het geval.”
Net als Oude God, kon Belgica Edegem op een aardige aanhang rekenen. “Toch zo’n vierhonderd man”, herinnert Wim zich. “En bij topwedstrijden kon dat aantal flink oplopen. De tijden waren ook anders: het internet was er net, de wereld was nog niet zo ‘verbonden’. Wou je ontspanning? Dan zocht je dat in de buurt. Bij de voetbalclub, bijvoorbeeld. Dat maakte dat je op straat wel eens werd aangesproken door supporters, soms ook na een slechte match: Seg, wa was da van ’t weekend?”
Aan het einde van de club wil Wim niet te veel woorden vuilmaken. “Wat er toen achter de schermen is gebeurd, daar weet ik niets van”, zegt hij. “Wij focusten ons op het sportieve. Het is ontzettend jammer dat zo’n mooie club zo’n triest einde heeft gekend. Maar dat is een afgesloten hoofdstuk, al zullen de herinneringen nooit vervagen.”
Hoe traditieclubs Oude God en Belgica Edegem voorgoed van de tabellen werden gewist
Voormalig Belgica Edegemspeler Wim De Vries. FOTO: JVDP
Liefde en vriendschap
Hoewel de zwart-witten ondertussen al enkele seizoenen van de tabellen zijn geschrapt, is de club nog niet vergeten. Meer zelfs: ze maakt volgend seizoen – als alles volgens plan verloopt – een comeback. Voormalig jeugdspeler Thibaut De Ridder (19) wil onder een nieuw stamnummer maar in dezelfde kleuren Belgica Edegem in vierde provinciale laten herrijzen.
“We geven het project zo’n 70% kans om te slagen”, zegt Thibaut. “In april moet alles rond zijn en moeten we onze aanvraag bij de voetbalbond indienen. We merken dat veel vroegere supporters en sponsors het idee genegen zijn. Om het eerste seizoen een eerste ploeg en één of twee jeugdploegen op gang te trekken, hebben we om en bij de 10.000 euro nodig. Dat bedrag lijken we met de hulp van de lokale middenstand bij elkaar te krijgen. Ondertussen krijgen we al mailtjes van vroegere vrijwilligers die graag opnieuw komen helpen.”
Thibaut wil de geest van het oude Belgica Edegem weer tot leven wekken, maar dan zonder die zware financiële verplichtingen. “Er hebben al zestien spelers aangegeven dat ze volgend seizoen bij de nieuwe club willen voetballen, en dat zijn bijna allemaal jongens die uit de vroegere jeugdwerking komen. We gaan geen loon of bonussen uitbetalen. We doen het voor de vriendschap en de liefde voor Belgica Edegem.”
-
Justhomuch
- Posts: 3207
- Joined: Sun Mar 31, 2019 2:45 pm
-
Justhomuch
- Posts: 3207
- Joined: Sun Mar 31, 2019 2:45 pm
Re: Provinciale reeksen
KFC Ranst in 2 prov B toch mooi 2e dit jaar maar Bevel inhalen dat 10 punten los staat is onmogelijk volgens mij.
Nathan Goris staat daar in doel trouwens.
Nathan Goris staat daar in doel trouwens.
Wij komen áltijd terug!
Re: Provinciale reeksen
Stijgen naar 1e provencialeJusthomuch wrote: ↑Wed Mar 04, 2020 7:59 amKFC Ranst in 2 prov B toch mooi 2e dit jaar maar Bevel inhalen dat 10 punten los staat is onmogelijk volgens mij.
Nathan Goris staat daar in doel trouwens.
Re: Provinciale reeksen
Collega van mijn echtgenote is daar al jaren aan de slag .. mooi dat hij dit nog als ' oudje ' mag meemaken!Justhomuch wrote: ↑Wed Mar 04, 2020 7:59 amKFC Ranst in 2 prov B toch mooi 2e dit jaar maar Bevel inhalen dat 10 punten los staat is onmogelijk volgens mij.
Nathan Goris staat daar in doel trouwens.
Re: Provinciale reeksen
13 clubs stappen naar het BAS omdat ze het niet eens zijn met hun gedwongen degradatie.
Benieuwd of dat gaat pakken.
Benieuwd of dat gaat pakken.
-
Justhomuch
- Posts: 3207
- Joined: Sun Mar 31, 2019 2:45 pm
Re: Provinciale reeksen
Geen enkele uit provincie Antwerpen blijkbaar