K.Lierse S.K. - RSC Anderlecht

[GeelZwart]

Jarno heeft eigenlijk nooit een eerlijke kans gekregen... De matchen die hij onder de lat stond heeft hij zelden ontgoocheld integendeel! Gisteren toch ook weer zijn job gedaan! Laat hem maar staan.

Juist. Jens is veel beter maar ik zou Jarno nu ook laten staan. Verder ben ik van mening dat je Pupe een lang contract geven.

Maar: hoe gaat Jens terugkeren van zijn blessure? Moeilijk te zeggen.

Voor een keeper lijkt me dit iets beter te voorspellen dan voor een veldspeler. + jens is echt wel een klassebak hoor. Het is niet dat die er voor zijn blessure zo fit uit zag he

[XDV1906]

Een verhaal dat op facebook aan het rondgaan is. Ik kreeg tranen in men ogen bij het lezen. (Credit Gino Van Looy)


Gisterenochtend besloot ik dan om toch nog tickets aan te schaffen voor de bekermatch Lierse – Anderlecht. Na het faillissement was ik niet echt warm gelopen voor de twee nieuwe projecten Lyra-Lierse en Lierse Kempenzonen. Ik ging af en toe wel eens kijken naar de matchen van de twee clubs, maar het riep toch niet hetzelfde gevoel op als de 35 jaar dat ik naar Lierse Sportkring ging kijken. Gevoelens zijn nu eenmaal niet te koop. Dat de tegenstrevers waar ze het tegen opnamen in de competitie ook niet de meest spraamakende namen zijn (de juniors van KV Mechelen en Genk godbetert) is natuurlijk ook niet van dien aard om toch te gaan zien.
Maar nu kwam Anderlecht dus op bezoek. Als ik eerlijk ben, momenteel ook geen naam om naar uit te kijken, maar soit, het blijft wel Anderlecht.
Ik deed het vooral voor mijn zevenjarige zoon, die zo zijn eerste echte voetbalmatch in een stadion zou kunnen meemaken. Maar ik wist dat er een risico aan verbonden was, het zou ook kunnen tegenslagen en dan zou hij misschien nooit meer meegaan.
Toen we het stadion binnenkwamen en op onze plaats gingen zitten, zag ik vooral overweldiging in zijn gezicht. Tienduizend toeschouwers, velen met vlaggetjes in hun handen, veel gezangen, bengaals vuur, muziek dor de boxen, het was even wat veel voor het zevenjarige brein.De eerste twintig minuten werd hij ook niet vrolijk van het spel van Lierse en al zeker niet van die onterechte Anderlecht strafschop. Ik zag zijn enthousiasme met de minuut verminderen, tot Lierse plots gelijk maakte . Het stadion ontplofte en hij fleurde helemaal op. Zelfs de 1-2 voor rust nekte zijn enthousiasme niet.
Tijdens de rust moesten we lang aanschuiven om iets te drinken en dacht ik plots terug aan mijn eerste match op het Lisp. 18 oktober 1981, ook samen met mijn vader, ook tegen Anderlecht . Ik weet nog altijd de uitslag, 2-1 winst voor Lierse. Ook dat er veel volk was en dat ik bij de winning goal omhoog sprong. Sindsdien ben ik nog honderden keren in dat stadion geweest en dat was allemaal te danken aan die eerste match, waarbij ik mijn hart aan het voetbal verloor. Ik hoopte dat mijn zoon ook dezelfde ervaring mocht hebben.
De tweede helft viel het even wat stil tot Lierse plots in zijn kansen begon te geloven en het ongelooflijke gebeurde en Vekemans gelijk maakte tien minuten voor tijd. Ik zag zijn ogen twinkelen. “Papa, nu zijn het verlengingen. Hoe lang duren die?” Toen ik antwoordde dat het nog een half uur zou zijn, kon zijn avond niet meer stuk. In minuut 115 zei hij plots “Papa, nog vijf minuten he? Ik krijg stress.” En hij zuchtte. Toen wist ik: hij is verkocht. Bij de strafschoppen ging hij zo dicht mogelijk naar voor staan en bij de beslissende van Anderlecht schudde hij zijn hoofd. “Stom”.
Deze morgen zei hij. “Wanneer gaan we nog eens kijken? Het was heel plezant zeker al die mensen die zongen ‘Boeren’ en volgende keer winnen ze.”

18 oktober 1981, 10 november 2022, de traditie wordt voortgezet. Liefde voor het voetbal is gedeeltelijk genetisch bepaald maar een vol stadion vol enthousiaste toeschouwers en bekermatch tussen David en Goliath geeft het ultieme zetje.

[Flor]

Een verhaal dat op facebook aan het rondgaan is. Ik kreeg tranen in men ogen bij het lezen. (Credit Gino Van Looy)


Gisterenochtend besloot ik dan om toch nog tickets aan te schaffen voor de bekermatch Lierse – Anderlecht. Na het faillissement was ik niet echt warm gelopen voor de twee nieuwe projecten Lyra-Lierse en Lierse Kempenzonen. Ik ging af en toe wel eens kijken naar de matchen van de twee clubs, maar het riep toch niet hetzelfde gevoel op als de 35 jaar dat ik naar Lierse Sportkring ging kijken. Gevoelens zijn nu eenmaal niet te koop. Dat de tegenstrevers waar ze het tegen opnamen in de competitie ook niet de meest spraamakende namen zijn (de juniors van KV Mechelen en Genk godbetert) is natuurlijk ook niet van dien aard om toch te gaan zien.
Maar nu kwam Anderlecht dus op bezoek. Als ik eerlijk ben, momenteel ook geen naam om naar uit te kijken, maar soit, het blijft wel Anderlecht.
Ik deed het vooral voor mijn zevenjarige zoon, die zo zijn eerste echte voetbalmatch in een stadion zou kunnen meemaken. Maar ik wist dat er een risico aan verbonden was, het zou ook kunnen tegenslagen en dan zou hij misschien nooit meer meegaan.
Toen we het stadion binnenkwamen en op onze plaats gingen zitten, zag ik vooral overweldiging in zijn gezicht. Tienduizend toeschouwers, velen met vlaggetjes in hun handen, veel gezangen, bengaals vuur, muziek dor de boxen, het was even wat veel voor het zevenjarige brein.De eerste twintig minuten werd hij ook niet vrolijk van het spel van Lierse en al zeker niet van die onterechte Anderlecht strafschop. Ik zag zijn enthousiasme met de minuut verminderen, tot Lierse plots gelijk maakte . Het stadion ontplofte en hij fleurde helemaal op. Zelfs de 1-2 voor rust nekte zijn enthousiasme niet.
Tijdens de rust moesten we lang aanschuiven om iets te drinken en dacht ik plots terug aan mijn eerste match op het Lisp. 18 oktober 1981, ook samen met mijn vader, ook tegen Anderlecht . Ik weet nog altijd de uitslag, 2-1 winst voor Lierse. Ook dat er veel volk was en dat ik bij de winning goal omhoog sprong. Sindsdien ben ik nog honderden keren in dat stadion geweest en dat was allemaal te danken aan die eerste match, waarbij ik mijn hart aan het voetbal verloor. Ik hoopte dat mijn zoon ook dezelfde ervaring mocht hebben.
De tweede helft viel het even wat stil tot Lierse plots in zijn kansen begon te geloven en het ongelooflijke gebeurde en Vekemans gelijk maakte tien minuten voor tijd. Ik zag zijn ogen twinkelen. “Papa, nu zijn het verlengingen. Hoe lang duren die?” Toen ik antwoordde dat het nog een half uur zou zijn, kon zijn avond niet meer stuk. In minuut 115 zei hij plots “Papa, nog vijf minuten he? Ik krijg stress.” En hij zuchtte. Toen wist ik: hij is verkocht. Bij de strafschoppen ging hij zo dicht mogelijk naar voor staan en bij de beslissende van Anderlecht schudde hij zijn hoofd. “Stom”.
Deze morgen zei hij. “Wanneer gaan we nog eens kijken? Het was heel plezant zeker al die mensen die zongen ‘Boeren’ en volgende keer winnen ze.”

18 oktober 1981, 10 november 2022, de traditie wordt voortgezet. Liefde voor het voetbal is gedeeltelijk genetisch bepaald maar een vol stadion vol enthousiaste toeschouwers en bekermatch tussen David en Goliath geeft het ultieme zetje.

Prachtig!

[Mark]

Mooie geste van het bestuur door de spelers een winstpremie uit te keren.

Dat hebben ze echt verdient na zo'n pracht prestatie, ze hebben gestreden als echte leeuwen!

En aan 10000 toeschouwers en heel Vlaanderen (TV) laten zien wat ze waard zijn !

[ozzy105]

Een verhaal dat op facebook aan het rondgaan is. Ik kreeg tranen in men ogen bij het lezen. (Credit Gino Van Looy)


Gisterenochtend besloot ik dan om toch nog tickets aan te schaffen voor de bekermatch Lierse – Anderlecht. Na het faillissement was ik niet echt warm gelopen voor de twee nieuwe projecten Lyra-Lierse en Lierse Kempenzonen. Ik ging af en toe wel eens kijken naar de matchen van de twee clubs, maar het riep toch niet hetzelfde gevoel op als de 35 jaar dat ik naar Lierse Sportkring ging kijken. Gevoelens zijn nu eenmaal niet te koop. Dat de tegenstrevers waar ze het tegen opnamen in de competitie ook niet de meest spraamakende namen zijn (de juniors van KV Mechelen en Genk godbetert) is natuurlijk ook niet van dien aard om toch te gaan zien.
Maar nu kwam Anderlecht dus op bezoek. Als ik eerlijk ben, momenteel ook geen naam om naar uit te kijken, maar soit, het blijft wel Anderlecht.
Ik deed het vooral voor mijn zevenjarige zoon, die zo zijn eerste echte voetbalmatch in een stadion zou kunnen meemaken. Maar ik wist dat er een risico aan verbonden was, het zou ook kunnen tegenslagen en dan zou hij misschien nooit meer meegaan.
Toen we het stadion binnenkwamen en op onze plaats gingen zitten, zag ik vooral overweldiging in zijn gezicht. Tienduizend toeschouwers, velen met vlaggetjes in hun handen, veel gezangen, bengaals vuur, muziek dor de boxen, het was even wat veel voor het zevenjarige brein.De eerste twintig minuten werd hij ook niet vrolijk van het spel van Lierse en al zeker niet van die onterechte Anderlecht strafschop. Ik zag zijn enthousiasme met de minuut verminderen, tot Lierse plots gelijk maakte . Het stadion ontplofte en hij fleurde helemaal op. Zelfs de 1-2 voor rust nekte zijn enthousiasme niet.
Tijdens de rust moesten we lang aanschuiven om iets te drinken en dacht ik plots terug aan mijn eerste match op het Lisp. 18 oktober 1981, ook samen met mijn vader, ook tegen Anderlecht . Ik weet nog altijd de uitslag, 2-1 winst voor Lierse. Ook dat er veel volk was en dat ik bij de winning goal omhoog sprong. Sindsdien ben ik nog honderden keren in dat stadion geweest en dat was allemaal te danken aan die eerste match, waarbij ik mijn hart aan het voetbal verloor. Ik hoopte dat mijn zoon ook dezelfde ervaring mocht hebben.
De tweede helft viel het even wat stil tot Lierse plots in zijn kansen begon te geloven en het ongelooflijke gebeurde en Vekemans gelijk maakte tien minuten voor tijd. Ik zag zijn ogen twinkelen. “Papa, nu zijn het verlengingen. Hoe lang duren die?” Toen ik antwoordde dat het nog een half uur zou zijn, kon zijn avond niet meer stuk. In minuut 115 zei hij plots “Papa, nog vijf minuten he? Ik krijg stress.” En hij zuchtte. Toen wist ik: hij is verkocht. Bij de strafschoppen ging hij zo dicht mogelijk naar voor staan en bij de beslissende van Anderlecht schudde hij zijn hoofd. “Stom”.
Deze morgen zei hij. “Wanneer gaan we nog eens kijken? Het was heel plezant zeker al die mensen die zongen ‘Boeren’ en volgende keer winnen ze.”

18 oktober 1981, 10 november 2022, de traditie wordt voortgezet. Liefde voor het voetbal is gedeeltelijk genetisch bepaald maar een vol stadion vol enthousiaste toeschouwers en bekermatch tussen David en Goliath geeft het ultieme zetje.

Mooi, ontroerend.

[ozzy105]

Mooie geste van het bestuur door de spelers een winstpremie uit te keren.

Dat hebben ze echt verdient na zo'n pracht prestatie, ze hebben gestreden als echte leeuwen!

En aan 10000 toeschouwers en heel Vlaanderen (TV) laten zien wat ze waard zijn !

Het moment dat Lierse terug in eerste klasse zal aantreden gaan er tranen vloeien ditmaal niet van verdriet wel van vreugde Mark....